Manevi kalbimiz olan camide çatlaklar, silinmiş süslemeler… Gönlümüz razı değil!
Eyüpsultan…
Sadece bir semt değil; İstanbul’un kalbi, duası, nefesi…
Peygamber Efendimiz’in mihmandarı Ebu Eyyûb el-Ensarî Hazretleri’nin ebedi istirahatgâhı, nice fethin duasının edildiği kutsal mekân.
Ama ne yazık ki, bu mukaddes caminin hali içimizi burkuyor…
Duvarlar çatlamış, tavan süslemeleri silinmiş…
Camiyi ziyarete gidenler bilir: Avludaki revakların duvarlarında çatlaklar gözle görülür hale gelmiş. Tavan süslemeleri yağmurdan, rutubetten silinmiş.
Sanki zaman, mekâna küsmüş gibi…
Gelen yabancı turistler bile hayretle bakıyor. “Bu İstanbul’un en kıymetli yeri değil mi?” diye soruyorlar. Ne desek, nasıl anlatsak?
Bu ihmal değilse bile, en azından bir gecikme…
Kimseyi suçlamak değil niyetimiz. Belki gözden kaçtı, belki de işler yoğun.
Ama bu cami, öyle herhangi bir yapı değil ki…
Her gün binlerce insan dua ediyor burada, gözyaşı döküyor, kalbiyle temas kuruyor.
Böylesine önemli bir yerin bu halde olması, doğrusu bize yakışmıyor.
Yetkililere nazikçe bir seslenişimiz var…
Biz vatandaş olarak ne yapabiliriz?
Ancak kalbimizle görür, dilimizle söyleriz.
Vakıflar İstanbul Bölge Müdürlüğü’ne, ilgili kurumlara sesleniyoruz:
Lütfen bu mübarek caminin haline bir bakın.
Çatlayan duvarlar sadece taş değil, bir duanın sessiz çığlığı olabilir.
Silinen süslemeler sadece boya değil, tarihin hatırasıdır…
Eyüpsultan’ı yaşatalım ki, maneviyat da yaşasın
Bu şehir nice medeniyet gördü ama ruhunu hep Eyüpsultan’da buldu.
Bir taşını onarmak, aslında hepimizin gönlünü onarmak gibidir.
Burası sadece cami değil; bir dua mahalli, bir sabır durağı, bir umut kapısı…
a.
